Columns over Wlz-cliëntondersteuning in de praktijk
Terug naar overzicht
Geplaatst op: 09 december 2025
Lees de columns van onze cliëntondersteuners
Onze cliëntondersteuners Wet langdurige zorg, Thessa Busser en Jeroen Willemsen, geven de komende tijd een inkijkje in hun veelzijdige werk. In columns waarin af en toe een kwinkslag en wat filosofische reflectie niet ontbreken, delen ze persoonlijke verhalen waarin alle facetten van hun rol aan bod komen. Welke dilemma’s kom je tegen als onafhankelijk cliëntondersteuner, zowel ethisch als praktisch? En hoe balanceer je tussen regels, wensen en realiteit?
Deze keer de column 'Je ziet het niet', door Thessa Busser.
Leestijd: 2 minuten.
Column: Je ziet het niet
Voor me zit een vrouw van 29.
Lang blond haar, blauwe ogen.
Wallen onder haar ogen verraden vermoeidheid.
Aan de buitenkant zie je niets bijzonders.
Haar vlotte babbel maskeert wat zich onder de oppervlakte afspeelt.
Je ziet het niet.
Je hoort het niet.
Totdat ik vaker met haar spreek.
Luister.
Haar cognitieve vermogen is opvallend sterk – ze drukt zich helder uit, gebruikt volwassen taal.
Maar sociaal-emotioneel blijft ze ver achter.
En dan hoor ik het wél.
De toon van haar stem. De emotie die erin doorklinkt.
De angst.
En ik zie het ook.
Haar houding – wat ingezakt, schouders opgetrokken, alsof ze zich klein maakt.
Als een kind dat zich afschermt van een wereld die te hard is.
Haar verstandelijke en sociaal-emotionele ontwikkeling lopen ver uiteen.
Een groot risico op overvraging, elke dag opnieuw.
Gelukkig is er onderzoek gedaan. Daaruit blijkt dat ze op sociaal-emotioneel vlak functioneert als een kind van 18 maanden.
1,5 jaar oud.
Wat heb je op die leeftijd nodig?
Een knuffel. Structuur. Veiligheid. Iemand die je houvast biedt.
Wat ze krijgt?
Een snauw. Onbegrip. Discussies waar ze niets mee kan.
Er is geen aansluiting bij haar ontwikkelingsniveau.
En dus gaat het mis.
Ze wordt boos. Verbaal agressief. Ze grijpt naar de fles.
Niet omdat ze wil. Maar omdat ze niet weet hoe het anders moet.
Ze voelt zich afgewezen. Overal. Keer op keer.
Tot ze weer op straat belandt.
Een baby van 1,5 zet je niet op straat.
Iedereen zou het veroordelen.
Er zouden Kamervragen komen.
Maar bij een vrouw van 29…
Zíj wordt wel weggestuurd.
Want je ziet het niet.
Of misschien: je wílt het niet zien.
Wat ze nodig heeft, is simpel:
Een knuffel. Iemand die haar begrijpt. Een veilige plek.
Zo moeilijk is dat toch niet?
Maar ja…
Je ziet het niet.
Meer columns lezen?
Klik hier om de column 'Hulp is onderweg' te lezen.